طبابت مبتني بر شواهد به مفهوم حل يك مشكل باليني به بهترین نحو ممکن است. طبيعتاً براساس آنچه در تاريخچه طب آمده است، اطباء شيوه هاي مختلفي را براي حل مشكلات باليني بكار مي بردند، اما دو ديدگاه ثابت هميشه وجود داشته است گروهي صرفاً تجربه گرا بودند و بيشتر بر مشاهدات باليني خود توجه داشتند و براساس آن تشخيص و يا درمان مورد نظر را انجام مي دادند و گروه ديگر مستندگر و بعبارت ديگر روشنفكر كه علاقمند بودند عين نتايج حاصل از پژوهش هاي علمي را مستقيماً در بيمار خود براي حل يك مشكل باليني به كار ببرند. پر واضح است كه تصميم گيري باليني مبتنی بر مشاهده به تنهايي نمي تواند گره گشا باشد و از سوي ديگر بكارگيري خام نتايج تحقيقات در بالين بدون در نظر گرفتن نسبت منفعت به زيان و ضرر، هزينه اثربخشي آن نسبت به درمانهاي رايج ديگر و ارزشها و ترجيحات بيماران منطقي به نظر نمي رسد.
بنابراين طبابت مبتني بر شواهد ديدگاهي است كه ضمن احترام به تجربه يك طبيب پيشنهاد مي كند كه اين تجربه بايستي با آخرين شواهد و يا مستندات علمي موجود در جهت ارزشها و خواستهاي بيماران يا مشتريان سلامت تلفيق شود. و در آن صورت مي توان انتظار يك پيامد مناسب را در جهت ارتقاء سلامت جامعه داشت.